Στο χωριό μου η μόνη διασκέδαση ήταν το τραγούδι

Ήμασταν μια εξαμελής οικογένεια. Τέσσερα παιδιά -δύο αγόρια, δύο κορίτσια- και οι γονείς μας. Μαζί μας και οι παππούδες. Στο χωριό μου, όπως και σε όλα τα μικρά χωριά των 200 κατοίκων, η μόνη διασκέδαση ήταν το τραγούδι. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Και μάλιστα, το τραγούδι μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα. Εγώ παίδευα τη μητέρα μου να με νανουρίζει ασταμάτητα, γιατί μαγευόμουν από τη φωνή της και το τραγούδισμά της. Η φωνή της ήταν σαν νεράκι που έτρεχε. Ένα τέτοιο πράγμα θυμάμαι, ένα κελάρυσμα. Και με την αδελφή μου, βέβαια, και με τον πατέρα μου επικοινωνούσαμε συχνά με τραγούδια. Σε κάθε γάμο, σε κάθε γέννηση μαζευόμασταν όλο το χωριό και τραγουδούσαμε. Επίσης, σε κάθε συγκομιδή, στο μάζεμα των καλαμποκιών, θυμάμαι, τους αγρότες να ξενυχτούν και να τραγουδάμε. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι τα εφτά μου χρόνια, που έφυγα για την Αθήνα. Νομίζω ότι είναι τα πιο ουσιαστικά χρόνια που θυμάμαι στο χωριό για το πόσο πολύ αγάπησα τα τραγούδια. Δεν νομίζω ότι αγάπησε τόσο πολύ το τραγούδι κάποιο άλλο από τα αδέλφια μου. Εκτός από τη μεγάλη αδερφή μου, την Αθανασία, αλλά ποτέ δεν προσπάθησε να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό.

Ο ερχομός στην Αθήνα

Ήρθαμε πρώτα στην Αγία Παρασκευή. Είχε έρθει ένας θείος μου με την οικογένειά του, ο θείος μου ο Φώτης. Ο πατέρας μου δούλευε ήδη στην Αθήνα ως οικοδόμος/σοβατζής. Ο μαστρο-Σπύρος με το όνομα. Και κάποια στιγμή, γύρω στα εφτάμισι χρόνια μου, μας πήρε μαζί του. Μετακομίσαμε στην Αθήνα. Ήταν πολύ φτωχικά εκείνα τα χρόνια. Αλλά όταν μια οικογένεια είναι δεμένη, τα ξεπερνάει όλα. Παρόλο που ο μπαμπάς έλειπε από το σπίτι. Ήλιο με ήλιο δούλευε. Και η μαμά έπλενε σε σπίτια. Ήταν η πλύστρα, που λέγαμε. Και εμείς πηγαίναμε σχολείο και μετά στο σπίτι. Καθόμασταν και ευτυχώς είχαμε ο ένας τον άλλον. Οικογένεια. Όλη μου τη ζωή είχα παράδειγμα την οικογένειά μου. Λέω, ναι, έτσι πρέπει να ζουν όλα τα παιδιά.

** Από τη συνέντευξη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στον Μίλτο Τσεκούρα για το Enikos.gr. Ολόκληρη εδώ.